Мне трыццаць. Час настаў такі,
Калі – ні ў вучні, ні ў настаўнікі.
Яшчэ шкалярскі доўг плачу
Купалу,
Танку,
Куляшову,
А ўжо з Глыбоччыны хлапчук
Прысуднага
чакае слова.
Мой родны!.. Бог табе судзьдзя.
Суды сабе падобных лепяць.
Якая песьня ў лебедзя?
Як лебедзь.
Ах, лебедзяў прыгожа б’юць!
Як выжыць – я магу параіць.
А вершы пішуць – як жывуць.
Як дыхаюць. Як паміраюць.
Хлапчук маланкі тушыць вейкамі,
Яму здаецца –
ён паэт! –
Што я хаваю тайну нейкую,
Што ў ёй паэзіі сакрэт!
Наросхрыст ён ідзе па вуліцы,
Ён казку ўспамінае вусьцішна:
«Пад дубам куфар ёсьць, там вуціца,
Ня лебедзь – вуціца, а ў той
Яйко зь іголкай залатой...»
Галосіць дуб пустымі дупламі!.
Хлапчук ледзь пераводзіць дух.
«Пра што і як пісаць?» – ён думае.
...Лягчэй, што думаем удвух.
|
|
